به گزارش روابط عمومی انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران، هیئت مدیره این انجمن صنفی بعد از اولین جلسه خود یادداشتی را خطاب به جامعه تئاتر کشور منتشر کرد.
متن این یادداشت بدین شرح است:
به نام خدا
این یادداشت را کسانی می‌نویسند که رسم نامه‌نگاری پرطمطراق اداری را نمی‌دانند... و نمی‌خواهند که بدانند.
یکم ـ عصر جمعه هجدهم تیرماه 1400، با حضور جمعی از کارگردانان تئاتر ایران، نخستین انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران، اعضای هیئت مدیره خود را شناخت؛ با همه‌ی سدهای پیش‌رو، با همه‌ی کارشکنیها و توطئه‌ها و سعایتها برای توقف برگزاری انتخابات و رای‌گیری و شمارش آرا. رندان حتی تا آنجا پیش رفتند که تا ساعتی پیش از انتخابات مجوّز اجتماع در فضای باز تالار وحدت را دریغ کردند تا این جمع را بپراکنند و از آب گل‌آلود این پراکندگی ماهی مرده‌ی خویش را بگیرند. امّا انتخابات برگزار شد. شما آمدید، رای دادید و انتخابات انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران برگزار شد. درود بر حُسن و مَلاحت شما که اتّفاقی خجسته را رقم زدید.
دوم ـ عصر جمعه هجدهم تیرماه 1400، همه‌ى ما می‌دانستیم که حرکت تازه و سختی را آغاز کرده‌ایم. می‌دانستیم که تشکیل هر انجمن، کانون، سندیکا و اساساً هر تشکّل صنفی راهِ پر خطریست که هفت جفت کفش آهنین می‌طلبد و هفت عصای پولادین برای عبور از هفت شهرِ رنج. در این شب سیاه، حضورِ شما، کوکب هدایت ماست تا گمگشته‌ی راه مقصود نشویم.
سوم ـ تئاتر در سرزمین ما، روزهای سرد و سیاهی را می‌گذارند. کرونا و روزگارِ آزگارِ اقتصادی به کنار، حضورِ مدیرانی که کمترین دغدغه‌ای برای تئاتر و تئاتری‌ها ندارند این حرفه را برای همه‌ی ما دشوار و ناممکن کرده. با این شرایط و این مدیران، دلخوش بودن به هر روزنه‌ی امیدی، حسرتی بیهوده است. این سرزمین چاره‌ای جز تغییر ندارد و نخستین گامها برای این تغییر شاید با کفشهای هنرمندان باشد ... و مگر نمایش سهم ویژه‌ای در فرهنگ و هنرِ این مرز و بوم ندارد؟
چهارم ـ سالها گذشت تا دریافتیم اهالی تئاتر در این سرزمین تنها هستند. و خورشید جز از لابلای انگشتهای ما بر صحنه نمی‌تابد... این شبانه‌ی ظلمانی را با صدایمان، حضورمان و اعتراضمان به صبح صادق نزدیک کنیم. اگر طالب روزگار بهتری برای تئاتر هستیم مطالبه را از یاد نبریم. خوابند و خرابند این جماعت از عهد عارف تا امروز. بیدارشان کنیم با فریاد. اگر با فریادهایتان هم آوای ما نباشید تک صدای ما به جایی نمی‌رسد.
پنجم ـ از همه‌ی شما دعوت می‌کنیم برای مشارکت. مشارکت در جلساتِ هفتگی انجمن. مشارکت در تعیین برنامه‌های آینده. مشارکت در گفتگو. مشارکت برای خروج از این بن‌بست. مشارکت در هر آنچه که به سودِ تئاتر است.
ششم ـ در این روزگارِ سراسر آشفتگی قصد داریم بر خلاف جهت رود، تن به آب بسپاریم. به دنبال «برنامه محور» بودن هستیم. برنامه‌هایی برای حال و آینده. و انتشارِ مداوم این برنامه‌ها و نظرخواهی از اعضای انجمن. هر نوع توضیح اضافه‌ای در اینباره پُرگویی است. این پیمانی است میانِ ما و شما. امید که به عهدمان وفا کنیم.
هفتم ـ تشکیل این انجمن صنفی، یعنی باور به این گزاره که کارگردانی تئاتر در این سرزمین، یک حرفه است؛ حرفه‌ای رسمی و جهانی. شغلی محترم همچون آموزگاری و روزنامه نگاری و کارگری. احترام به شأن «کارگردانِ تئاتر» نخستین مطالبه‌ی ماست.
هشتم ـ از همه‌ی دوستانی که نامزد حضور در هیئت مدیره و بازرسیِ انجمن صنفی کارگردانان تئاتر شدند [آقایان: شهاب آگاهی، محمود ابراهیم زاده، ایمان اسکندری، میثم تفرشی، سیدعلی تدیّن صدوقی، حسن جودکی، سید جواد روشن، افشین سخایی، میثم عبدی، رضا کوچک‌زاده، محمد لارتی، کیومرث مرادی، مسعود موسوی، کاظم نظری، و نیز محمدرضا آزادفر و ناصح کامگاری] بینهایت سپاسگزاریم. [راستی چرا هیچ بانویی نامزد نشد؟] و عذرخواهی که زمانی برای ارائه‌ی برنامه‌ها و پیشنهادات این همراهان فراهم نیامد. امیدواریم این دوستان در جلسات هفتگی برای گفتگو و همفکری در کنار ما باشند.
هلن میرن در پیام روز جهانی تئاتر امسال نوشت: «... تا زمانی که ما اینجا هستیم فرهنگ زیبای تئاتر زنده می‌ماند.» اینجا باشید... همیشه.
25 تیرماه 1400